Το Νοέμβριο του 2012 συμπληρώνονται 10 χρόνια που έφυγε από κοντά μας η ιδρύτρια του σχολείου μας, Καίτη Ζαχοπούλου- Παρασκευοπούλου. Το σχολείο μας από τότε και μέχρι σήμερα νιώθει την παρουσία της ζωντανή, γιατί με τα τραγούδια και τα μελοποιημένα ποιήματά της μαθαίνουν μουσική σήμερα 10 χρόνια μετά, τα παιδιά μας στο σχολείο. Η καθημερινή μελοποιημένη προσευχή που ψέλνουν τα παιδιά το πρωί στο σχολείο είναι δική της παρακαταθήκη.
Το Νοέμβριο του 2012 συμπληρώνονται 10 χρόνια που έφυγε από κοντά μας η ιδρύτρια του σχολείου μας, Καίτη Ζαχοπούλου- Παρασκευοπούλου. Το σχολείο μας από τότε και μέχρι σήμερα νιώθει την παρουσία της ζωντανή, γιατί με τα τραγούδια και τα μελοποιημένα ποιήματά της μαθαίνουν μουσική σήμερα 10 χρόνια μετά, τα παιδιά μας στο σχολείο. Η καθημερινή μελοποιημένη προσευχή που ψέλνουν τα παιδιά το πρωί στο σχολείο είναι δική της παρακαταθήκη.
Η Καίτη Ζαχοπούλου-Παρασκευοπούλου έγραψε και εξέδωσε πέντε βιβλία για την εκμάθηση της μουσικής στα παιδιά , δύο συλλογές ποιημάτων, παιδικά διηγήματα, βιβλία εκμάθησης ορθογραφίας και 4 μουσικά παραμύθια.
Ως φιλολογικό μνημόσυνο παραθέτουμε δύο ποιήματά της για να τη θυμηθούν όσοι τη γνώριζαν και να τη γνωρίσουν μέσα από τα ποιήματα όσοι δεν έτυχε να τη γνωρίσουν στη ζωή.
Η κραυγή μιας δασκάλας
Στα παιδικά τα χρόνια μου Κι εγώ ευθύς για χάρακα
μάζευα τα παιδάκια χτυπούσα μία βέργα
μεσ’ στην αυλή και πάσχιζα πάνω στο χώμα που ίσιωνα
να μάθουν γραμματάκια. να φαίνεται σαν έδρα
Γράμματα που δεν ήξερα Συνέχισε Αλέξανδρε,
κι εγώ ούτ’ ένα δύο με κοίταγε εκείνος
τόσο μικρούλα ήμουνα και λέξ’ από το στόμα του,
δεν είχα πάει σχολείο. κοιτούσε κι απορούσε,
Παλιό κρατούσα έντυπο Είχανε τόσο νόημα
απ’ της πρώτης τα βιβλία τα λόγια της Μαρίας
και σοβαρά, για διάβασε σαν έλεγε το μάθημα
πρόσταζα τη Μαρία. της ασυναρτησίας
Και η Μαρία έλεγε Νόημα και τα’ Αλέξανδρου
με δυνατή φωνούλα είχε η απορία
φρασούλες ασυνάρτητες τι χρειάζονται τα γράμματα
κουνώντας τη γλωσσούλα στην τόση δυστυχία,
Κι εγώ από την έδρα μου κατά πολύ ξεπέρασε
την ψεύτικη μιλούσα. τα λόγια της Μαρίας
Τι έλεγα αδιάφορο το χάρισμα που είχανε
μ’ αγάπη τους κοιτούσα. της παιδικής αγνοίας.
Τούτο βαθειά χαράκτηκε Και κάθοντ’ οι Αλέξανδροι
στη μνήμη τη δικιά μου και η μικρή Μαρία
για τα παιδιά που μάζευα χωρίς ενδιαφέροντα
απ’ τη φτωχογειτονιά μου. στα σύγχρονα θρανία
Κι η προσευχή μου αδιάκοπα ακούγοντας τα λόγια μας
ήτανε μόνο μία άσχετα με τις πράξεις
δασκάλα να γινόμουνα π’ αλληλοσυγκρουόμενα
σ’ αληθινά σχολεία. ταράζουνε τις τάξεις.
Και τώρα στα τριάντα μου Κι η προσευχή μου αδιάκοπα
Χρόνια στο δασκαλίκι τώρα που ‘μαι δασκάλα
Αναρωτιέμαι τι έκανα απ’ της ευθύνης τ’ άδικο
Και βλέπω ρεζιλίκι. ν’ απαλλαγώ μια στάλα
Μαρίες που το μάθημα γιατί όλη τη δύναμη
λεν μ’ ασυναρτησία πούχει μια δασκαλίτσα
γιατί εμείς οι δάσκαλοι την έβαλα και κράτησα
δεν κάναμε καμία την πέννα μου για βίτσα
σωστή αλλαγή στα γράμματα. γράφοντας πάκα γράμματα
Εχτίσαμε σχολεία π’ αδιάβαστα τα’ αφήσαν
εκάναμε προγράμματα όσοι στο φτωχοτόπο μας
τυπώσαμε βιβλία τη χώρα κυβερνήσαν.
μα τη ψυχή αφήσαμε Και τους γονιούς ξεσήκωσα
Το πνεύμα την ουσία μαζύ μ’ άλλους δασκάλους
τη σύγχρονη εκπαίδευση μα τούτο μόνο απόμεινε
έξω από τα σχολεία να πούμε στους μεγάλους.
Και οι μικροί Αλέξανδροι Κοιτάξτε τους Αλέξανδρους
ακούν μ’ αδιαφορία και τη μικρή Μαρία
τα ψεύτικα διδάγματα η μόνη που απόμεινε
που η ασυναρτησία τ’ ανθρώπου σωτηρία.
Μια προσευχή
Μικρό ήσουν μαεστράκι Κρυφά χτυπά η καρδιά μου
μαζί μ’ άλλα παιδιά κάνω μια προσευχή
στην παιδική ορχήστρα για σας βλασταράκια
τα πήγατε καλά. που αγαπώ πολύ.
Είν’ η ζωή ορχήστρα Όποια και νάναι νάστε
δύσκολη και σκληρή παίχτες εσείς τρανοί
σκέφτομαι τι θα βάλει και να ‘ναι το φινάλε
για σας, ποια μουσική; χαρά και προκοπή.
